Nasılsınız ? Umarım iyisinizdir. Ben gayet iyiyim aslında hayatımda her şeyin yolunda gittiği bir dönemimdeyim ama içimde garip hisler var anlatamadığım ya da kendimi düşünmekten alıkoyamadığım. Bundan 2-3 yıl öncesinde ağır depresyonda olduğum hayatımda her şeyin berbat olduğu bir dönemimde başlığımızda ki hepimizin yaşadığı o ' Korku ' duygusunu iliklerime kadar hissetmiştim. Evet korku her duygu kadar normal bir şey tabi ki yalnızca başıma gelen olayla birlikte aslında bir çok ders çıkardım, benim yolumda ki en büyük öğretilerden biriydi adeta. Lafı daha fazla dolandırmadan bence bir yerden anlatmaya başlamayalım. Hayatımda her şeyin üst üste geldiği sevgilimle aramın berbat olduğu, okulla alakamın olmadığı, arkadaşlarımla diaologlarımın hırçın olduğu bi dönemdi o zamanlar benim için. Mental olarak sağlıklı hissetmeyi bırak artık delilik aşamasındaydım. Ani yaşadığım sinir krizleride cabası. artık her şeyden bıkmış, yorulmuş bir haldeydim. Kendime bile tahammülüm kalmamışken başkalarınında bana tahammül edemediğinin farkındaydım. Dediğim şeyi çok iyi hatırlıyorum. Belki de herkesin daha da dibi göremem artık dediği o noktada ben keşke ölsemde bunların hiçbirini yaşamasam artık dayanamıyorum diye dualar etmeye başladım. Sürekli zihnimden bunu geçiriyordum. Ne yaşıyorsam bu kadar 20 li yaşlarında işte şuan baktığım zaman kızıyorum kendime tüm bu düşüncelerim için. Her neyse, Eskişehir 'de okuyorum Bodrum'a ailemin yanına gidicektim o sıra bayram mı vardı öyle bir şey tam hatırlamıyorum uçuş bulamadığım için hadi dedim otobüsle gideyim. Gece 11-12 civarlarıydı bindim otobüse her şey normal bir şekilde. Uyuyakaldım tabi her zaman ki gibi. Sabaha karşı gözümü pat küt seslerle açtım. Dedim ölüyorsun Ecem, ölüyorsun tam da şuan. İşte o an aslında ölmek istemediğimi farketmiştim. Evet otobüs kaza yapmıştı, kimse ölmedi otobüsün içinden peki ya dışında ? Bir adama çarpmıştık ve o adam hayatını orada kaybetti. Gördüm ölümün bedenleşmiş halini gözlerimle, gördüm istediğimin bu olmadığını,gördüm cansız bedenin üzerini nasıl örttüklerini, artık o adamın bu güzel dünyaya nasıl bir vahşetle veda ettiğini. Keşke bunu bu şekilde öğrenmek zorunda olmasaydım keşke o kaza olmasaydı, o adam ölmeseydi... Değiştiremiyorsun hiçbir şeyi, o adamın vakti gelmiş, bense vaktim gelmeden böyle isteğe kapılmışım. O adam ölmek istemiyordu belki de hayatından çok memnundu , bense hayatından mutsuz ve ölmek isteyen biriydim. Hüngür hünhür ağlayarak geldim sonrasında Bodrum'a ölümün gerçekliğiyle burun buruna gelmiş olmam beni öyle korkutmuştu ki hala bunları yazarken içim korkuyla doluyor , gözlerimde canlanıyor her olay. Ben bu korkuyu yaşayarak aslında neyi istediğimi değil neyi istemediğimi, hayatımı çok sevdiğimi ve yaşamın ne kadar değerli olduğunu öğrendim. Dipte olup çıkamayınca acizce bu düşünceye kapılmamın ne kadar aptalca olduğunu öğrendim. Aslında ölmeye ihtiyacım olmadığını, yalnızca yeniden canlanmaya kendimi hatırlamaya ihtiyacım olduğunu öğrendim. Korkuyu hissetmek bana aslında yeniden yaşama cesaretini vermişti.
Şuan yalnızca yaşamı hissetmek için ölüp bitiyorum desem size ne dersiniz ?
Comments