Benliğimle Baş Başa

Yaşamak istiyorum düşünmeden. Bu imkansız biliyorum. Çünkü ben düşüncelerde yaşıyorum sebepsiz, gereksiz, bazen hissiz. Çıkmazda mıyım? , yoksa çıkmazı yeni yollara çıkartanilecek güçte miyim? Tüm bunları yalnızca düşünüyorum, yaşayıp görmeden belki de. Diyorum ya işte düşüncelerde yaşıyorum. Faaliyete geçemeden hayallerimle mutlu oluyorum, en önemlisi hayal kuruyorum. Faaliyete geçememem benim zararıma biliyorum, önceliklerim kendimden bile farklı. Başkalarını görev edinmişim kendime, oysa ki başkalarını düşünmediğimi bencil olduğumu zannederdim hep. Başkaları için yaşar olmuşum meğerse. Önce diğerlerinin istekleri olsun mutlu olsunlar da Ecem ki bi şekilde olur zaten ya da olmasa da olur. Bunca yıl kendim olmak için verdiğim mücadele de galip değil mağlup olmuşum. Mağlupluğun şokuyla karşı karşıya kaldım ve ne yapacağımı bilmiyorum. Etrafımda ki manipülatif insanları dinler olmam, duygusallaşıp onlara acıyarak, üzülerek hareket etmeme sebep olmuş hep. Hep kıyamamak, kırmamak için kendime kıyışlarım, kendimi kırışlarıma şahit oldum defalarca. Bölük pörçük haldeyim, paramparçayım. Parçalarımı birleştiremiyorum, dışarıdan bakan her ne kadar o puzzle ı bütün görse de aslında olanı ben biliyorum, ben görüyorum aynada. O aynaya bakıp ne istediğimi sorguluyorum işte. Ne istiyorum bölünüp , parçalanmadan önce ne istiyordum ben ? Hatırlamıyorum, bilmiyorum. Hatırlamak istiyorum asıl benliğimi, hatırlamak istiyorum dünya için küçük benim için büyük olan isteklerimi, hatırlamak istiyorum bütünken aynaya nasıl baktığımı. Çok şey istemiyorum, beni benimle bırakın, beni tüm benliğimle baş başa bırakın...