Istakoz misali...

Uzun zamandır yazmadım buraya derin bir sessizlik vardı içimde çözmeye çalıştığım bazen çığlıklara dönüştürsem de kendimi dizginlediğim bir sessizlik... Bazen içimde kırıp döktüğüm tonlarca şey en çokta kendimi patakladığım bir iç savaştı benimkisi. Dönemsel bıkmadan verdiğim bu iç savaşlarım beni değiştirip dönüştürüyor adeta. Istakozun her büyümesinde kabuğundan kurtulup yeni versiyonuna göre kabuk üretmesine benzer bi iç mücadele benimkisi. Eski versiyonumu unutmadan yeni versiyonuma alışma sürecim de var tabi işin içinde. Kolay değil alıştığın kabuğunu parçalayıp yenisini üretmek, yenisiyle yaşamak. Zamanla bir bakmışım ki alışmışım ilk başlarda farkındalıkla sonrasında duyarsızca. Her geçen gün biraz daha sarılarak kendime kabuğumu sevgimle büyütmeye... İnsan neydim ? Ne oldum ? Ne olacağım ? Sorularıyla kendini anlamlandırıyor bazen konulandıramasa da. Benim aklımın ucundan geçmeyen şeyler , yadırgadığım her şey hayatım oldu mesela. Yadırgadığımız, kabullenemediğimiz , kendimizle bütünleştiremediklerimizle bir olabiliyormuşuz tüm hepsi bizim davranışlarımız olabiliyormuş. Şuan böyle bir farkındalıkla yaşam mücadelesi veriyorum. Bugün bunlarla yarın kim bilir nelerle mücadele edeceğim... Kendimin en iyi versiyonu için kim bilir daha kaç kılığa girmem gerekecek. Bilen var mı bu hayat akışına nasıl müdahil olacağımızı ? Kararlarımızla yönleri değiştirerek günün sonunda sonsuz bir boşluğa doğru rotamız. Kendi gemisinin kaptanı olup her şeyi mükemmel olan var mı ?