Sendromlu-Sendromsuz Rutin Günlerimiz

Bugün günlerden Salı. Sendromlu pazartesiler, cumalar kadar benim için bu salıda baya sendromlu geçeceğe benziyor. Ağrı yapan kolum ve reglimle birlikte ee sendromsuz olmazsa olmaz zaten. İş güç derken 1 senedir nasıl bu hale geldim diye arada sorgulamıyorum dersem yalan olur. Ne ara mezun oldum ne ara çalışır oldum diyip duruyorum. Bakmayın söylendiğime işimi seviyorum her ne kadar en başlarda adaptasyon sorunu yaşasam da emeklerimin karşılığını aldıkça, kendi gelişimimi gözlemledikçe her ne olursa olsun bu sektörden devam etme isteği sardı dört bir yanımı. Önemli olanda insanın kendini bulabildiği, sevebildiği yerde olması değil mi zaten. Yapamayacağım, sevmiyorum diye başlarda çok ağladım yalan değil tabi ki bu ama değişime, olana, olağana bıraktım kendimi. Dedim ki bunları yaşamana fırsat tanı, öğrenmeden önyargıyla yalnızca aptallar yaklaşır bu tarz olaylara, gidişatta gör önce bir dene sonrasına bakarsın bakacaksan da ama şuan bunu kendine yapma. Kendime söz geçirdim ve akışta kalıp neresinden ne öğrenebilirsem öğrenmeye başladım. Fark ettim çünkü aslında istememin sebebi hep kendi ayaklarımın üzerinde durmak için okumuşken, kendimi geliştirmişken babanın işletmesinde, babandan maaş alarak hayatını ikame ettirmek ve bunu hep yapacak olma düşünce bana yanlış gelmiş. Bir detayı atlamışım ben çalıştığım için bunun yalnızca karşılığını alıyorum ve iş yerinde o benim babam değil PATRONUM. Patronum öyle bir cevher ki öyle güçlü bir karakter ki bu güne kadar kendisini hep geliştirmiş, her olumsuzluğun üstesinden gelerek piyasaya hakim olmuş, yaptığı işte başarılı dimdik durabilen biri. Bu cevheri keşfetmek, bu cevherden öğrenebildiğimi öğrenmem gerektiğini, bu fırsatı değerlendirmezsem bu benim aptallığım olacağını biraz ağlayıp zırladıktan sonra fark etmem daha da anlamlı oldu benim için. Böyle çok daha iyi. İnsan tecrübe ettikçe dank ediyor ya hani bir şeyler hep. Bende de öyle oldu anlık aydınlanmalarla hayatıma devam ediyorum , tecrübelerimde destekçim. Şuanda vermiş olduğum kararın ne kadar doğru olduğunun farkındayım bazen motivasyonum düşse de , bazen yorgun düşsem de hayat böyle değil mi zaten çıkışlarımız kadar asıl bizi biz yapan o inişlerimiz değil mi ? Önemli olan inişlerimizi yaşam tarzı olarak belirlememek, o inişleri birer tecrübe ve yol gösterici olarak görebilmek. Sendromuyla sendromsuz tüm günlerimiz bizim olsun yaşadığımız her an öyle güzel ve anlamlı ki…