Bazen sadece eve yürümek istersin, tüm benliğinle ait olduğun yer orasıdır. Neresinin senin evin olduğuna karar verecek olan kişi yine kendinsin. Bu gerçek bir ev olabilir, evinde gibi huzurlu hissettiğin sahil kenarında ki bir bank olabilir, sevdiğin ve başına omzuna koyduğunda içinin huzurlu dolduğu bir kişi olabilir, kendin gibi hissettiğin işin olabilir, olabilir işte her an her yer olabilir. Nasıl iyi ve huzurlu hissettiğini bilecek olanlar günün sonunda yine bizler değil miyiz zaten ? Ben kimse de, hiçbir yerde huzurlu olduğumu hissedemiyorum son zamanlarda. Sanki hiçbir yere ait değilim, önceden güvenli liman olarak belirlediğim, huzurda hissettiğim alanlarımı teker teker öldürmüşüm kendimce. Nereye yürümek istediğimi, ne yapmak istediğimi bilmez halde yalnızca boşluğa doğru yürürken buluyorum kendimi. Farkındayım ki ağır anksiyete durumları yaşıyorum. Kafamı dağıtmaya ihtiyacım var belki de ancak birkaç günlüğüne bir yerlere gidip ya da daha önce yapmadığım şeyleri yaparak bu durumdan kurtulabileceğimi düşünmüyorum işin enteresan yanı da bu zaten. Anksiyetemin panikleme gibi bir durumu yok onun yerine sürekli gergin, agresif ve sinirli hissediyorum. Herkese her şeye kızgınım en çokta kendime. Karakterimi oluştururken onca yürüdüğüm yolun boşa olduğunu düşünmeme sebebiyet verecek boyuttayım. Geçmişimde yaşadıklarımdan insanlara hesap vermek zorunda kalışlarım, nedenini dahi anlamadığım sevdiğim insanların bana güvensizliği, işimi tüm sadakatimle ve fedakarlıkla yaparken karşılığında yalnızca hakaret yemem son zamanlarda benim dayanağımın olmadığımın en büyük kanıtlarından. Ben ne kadar bir şeylere tutunursam sanki o dal kendiliğinden kesiliyor ve her seferinde yere çakılıyorum. Sorgulanıyorum sürekli ve sürekli olarak. Sevdiklerim işimi kolaylaştırmak yerine beni daha da zorluyor ve bir şeyleri ispatlamak zorundaymışım gibi hissettiriliyor. Ben daha kendimi ispatlamak için ne yapmalıyım ? Ya da asıl soru şu ki ben neden tüm çıplaklığımla ortadayken kendimi ispatlamak zorunda bırakılıyorum ? Neden ? İnsanların kendilerine olan saygısızlıkları, kendilerine olan güvensizlikleri, kendilerinin verdiği mücadelenin kurbanı neden ben oluyorum ? Bu soruların cevaplarını inanın bende bilmiyorum ancak şunu çok iyi biliyorum ki ben çok yoruldum insanlardan ve yorulmamla birlikte evim diyebileceğim hiçbir yerin kalmamasından. Beni kötü hissettiren herkesten teker teker soğuyorum işte bu yüzden elimde değil. Bana bunu yapmaya kimsenin hakkı yok , ben kimseye böyle yapmazken bana yapılması cidden kalp kırıcı. Keşke herkes onlara davrandığım gibi anlayışlı ve güvenli olsa bana karşı da. Tabi önce bu davranışları bu şevkati kendilerine göstermeleri gerekiyor ki bir başkasına da gösterebilsinler. Umarım yaşattıklarını yaşamadan öğrenebilirler kimsenin benim gibi incinmesine, sinir krizleri geçirmesine gerek kalmaz ve bir anda gelen aydınlanmayla neyin nasıl olması gerektiğini anlarlar. Umarım. Umarım ben de kaybolduğum bu yolda tekrardan evimin neresi olduğunu bulup oraya tekrardan yürüyebilirim.
Comentarios